Pytanie:
Zgodnie z art. 14 ust. 3 ustawy z dnia 28 września 1991 r. o lasach - dalej u.l., grunty przeznaczone do zalesienia określa MPZP lub decyzja o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu. Stosownie do art. 16 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym – dalej u.p.z.p. w przypadkach planów miejscowych, które sporządza się wyłącznie w celu przeznaczenia gruntów do zalesienia lub wprowadzenia zakazu zabudowy, dopuszcza się stosowanie map w skali 1:5000.
Jak z powyższego wynika o przeznaczeniu gruntów do zalesienia przesądza zapis planu przestrzennego zagospodarowania lub decyzja o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu. Zgodnie z § 7 ust. 1 pkt 1 lit. a rozporządzenia Ministra Środowiska z dnia 12 listopada 2012 r. w sprawie szczegółowych warunków i trybu sporządzania planu urządzenia lasu, uproszczonego planu urządzenia lasu oraz inwentaryzacji stanu lasu – dalej r.w.s., tryb sporządzania UPUL obejmuje sporządzenie w szczególności skróconego opisu lasów i gruntów przeznaczonych do zalesienia, zawierającego informację o: powierzchni poszczególnych drzewostanów, gruntów przejściowo pozbawionych roślinności leśnej, a także gruntów przeznaczonych do zalesienia.
Czy dokumentem przesądzającym o przeznaczeniu gruntów do zalesienia jest plan przestrzennego zagospodarowania lub decyzja o warunkach zabudowy i zagospodarowania? Czy UPUL powienien być zgodny z MPZP?
Odpowiedź:
Dokumentem przesądzającym o przeznaczeniu gruntów do zalesienia jest MPZP, a w razie gdy nie został uchwalony - decyzja o warunkach zabudowy i zagospodarowania. Plany urządzeniowe lasu powinny być zgodne z ww. dokumentami planistycznymi.
Jak słusznie zauważono w § 1 ust. 1 pkt 5 r.w.s. przy sporządzaniu planu urządzenia lasu, UPUL oraz ISL uwzględnia się, m.in. planowany w aktach prawa miejscowego sposób zagospodarowania lasu i jego otoczenia. Oznacza to, że właściciel lasu nie może dokonać zalesienia gruntu, jeżeli nie przewiduje tego miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego, a w jego braku decyzja o warunkach zabudowy. Jeśli jednak UPUL wskazuje działki przeznaczone do zalesienia, to wprawdzie można przyjąć, że jest to zgodne z przepisami, ale właściciel nieruchomości i tak będzie musiał uzyskać wszystkie dokumenty i wymagane decyzje. Zgodnie bowiem z art. 14 ust. 3 u.l., grunty przeznaczone do zalesienia określa MPZP lub decyzja o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu. UPUL nie może być sprzeczny z miejscowym planem, tj. nie może wskazywać gruntów do zalesienia, jeżeli miejscowy plan ustala inne przeznaczenie gruntu.
| Dowiedz się więcej z książki | |
 |
Ustawa o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Komentarz
|
Uzasadnienie:
Akt u.l. nie określa trybu przeznaczania gruntów do zalesienia i środków odwoławczych przysługujących zainteresowanym. Rozwiązań prawnych w tym zakresie dostarcza u.p.z.p. Określa ona zakres oraz sposoby postępowania w sprawach przeznaczania terenów na określone cele, a także zasady i tryb rozwiązywania konfliktów między interesami obywateli, wspólnot samorządowych i państwa w tych sprawach. W odniesieniu do gruntów przeznaczonych do zalesienia mają zastosowanie przepisy, dotyczące zasad sporządzania MPZP, a w szczególności przepis mówiący, że projekt takiego planu wykłada się do publicznego wglądu na okres, co najmniej 21 dni i w tym czasie zainteresowani mogą zgłaszać uwagi i wnioski (art. 18 u.p.z.p.). W myśl ustawy z dnia 3 lutego 1995 r. o ochronie gruntów rolnych i leśnych na zmianę przeznaczenia gruntów rolnych, ujętych w MPZP, na grunty leśne lub decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania przestrzennego terenu, zezwolenie na takie wyłączenie nie jest wymagane. Jeżeli dla danego terenu nie uchwalono planu miejscowego, właściciel gruntu, chcąc go zalesić, musi uzyskać decyzję o warunkach zabudowy.
Dopiero treść MPZP bądź decyzja o warunkach zabudowy określa grunty przeznaczone do zalesienia. W doktrynie sformułowano pogląd, że wykładnia art. 14 ust. 3 u.l. w powiązaniu z art. 14 ust. 2a, art. 13 ust. 1 pkt 2 u.l. oraz art. 58 ust. 1 u.p.z.p. prowadzi do wniosku, że w przypadku terenów, na których przewiduje się realizację postanowień programu zwiększenia lesistości, określenie gruntów przeznaczonych do zalesienia następuje w sporządzanym obowiązkowo MPZP. Natomiast dla pozostałych terenów w MPZP sporządzonym fakultatywnie, a jeśli taki nie został sporządzony, w decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, wydanej na podstawie u.l.
Jak wynika z wyroku WSA w Białymstoku z dnia 23 listopada 2004 r., II SA/Bk 536/04 - "W razie braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, grunty przeznaczone do zalesienia może określać wydana w tym celu decyzja o warunkach zabudowy i zagospodarowaniu terenu (art. 59 ust. 2 u.p.z.p. i art. 14 ust. 3 u.l.)." Co istotne, z tego wyroku wynika, że decyzja o warunkach zabudowy, aby mogła określać grunty przeznaczone do zalesiania, musi być właśnie w tym celu wydana. Podstawowym celem takiej decyzji o warunkach zabudowy musi być określenie przeznaczenia gruntu do zalesienia.
Ocena, czy zaistniały przesłanki niezbędne do dokonania zalesienia, następuje bądź w postępowaniu planistycznym, przy uchwalaniu MPZP, bądź w postępowaniu o wydanie decyzji o warunkach zabudowy.
Wielkość zalesień, ich rozmieszczenie oraz sposób realizacji określa, w skali całego kraju, krajowy program zwiększania lesistości opracowany przez ministra właściwego do spraw środowiska, zatwierdzony przez Radę Ministrów.
