Życie w Parku toczy się wokół rzeki, która na wiosnę wylewa niczym Nil i ściąga corocznie wielotysięczne stada ptaków wędrownych.
Prawdziwym ewenementem biebrzańskich bagien są ukryte wśród turzycowisk maleńkie mineralne wysepki nazywane grądzikami. Odnaleziono tu najliczniejsze w Polsce populacje kilku niezwykle rzadkich gatunków roślin, a wśród nich największego europejskiego storczyka - obuwika pospolitego.
Na terenie Parku zaobserwowano 291 gatunków ptaków (w całej Polsce mamy 436 gatunków), z czego 195 to gatunki lęgowe. Dolina Biebrzy jest niezwykle ważnym miejscem odpoczynku i żerowania wielu gatunków ptaków wodno-błotnych. Jednym z najbardziej widowiskowych zjawisk przyrodniczych, jakie można tu oglądać, są wielotysięczne stada migrujących ptaków zatrzymujące się na rozlewiskach podczas wiosennej wędrówki. W tym roku - za sprawą łagodnej i krótkiej zimy - powrót pierwszych ptaków rozpoczął się już około połowy lutego. Nad Biebrzą swoje ostoje mają m.in. wodniczka, orlik grubodzioby, batalion, dubelt i rybitwa białoskrzydła.
Główną faunistyczną atrakcją Biebrzańskiego Parku Narodowego pozostaje jednak łoś - największy gatunek europejskiego ssaka kopytnego. To właśnie tutaj zachowała się najliczniejsza i w dodatku niezwykła z punktu widzenia genetycznego populacja króla bagien.
Bagna biebrzańskie to także niezwykłe miejsce ze względu na zachowane wartości kulturowe i historyczne. Na linii Biebrzy, od kilku wieków ścierały się wpływy Wschodu i Zachodu. Po dziś dzień możemy obserwować odmienne zwyczaje i dialekty, którymi wciąż posługują się mieszkańcy lewego i prawego brzegu rzeki.
Więcej informacji na temat Parku i jego działalności: www.biebrza.org.pl.